DR.Mehmet Hakan Sağlam Araştırmacı Yazar
(Article 206 – 12.02.2018)
“VEFA” nedir?
Vefa, sevmektir, saymaktır.
Vefa, yapılan iyiliği unutmamaktır.
Vefa, sözünde durmak, sözünün eri olmaktır.
Vefa, unutmamak, her daim hatırlamak, hatırlanmaktır.
Vefa, kendinizi çaresiz ve yalnız hissettiğinizde ve başınızı iki elinizin arasına koyup “şimdi ne olacak, bize kim yardım edecek?” diye düşündüğünüzde size uzanan eldir.
Vefa, cana can katmak, kedere ve üzüntüye ortak olmak, beraberce hislenmek duygulanmak, kucaklaştığınızda birlikte ağlamaktır.
Vefa, hiç tanımadığınız bir insanın üzüntüsü karşısında gözyaşı dökebilmektir.
Vefa, “kendinizi yalnız hissetmeyin, arkanızda biz varız” diyebilmektir.
İşte biz bugün adam gibi bir adamı, vefalı bir dostumu; Azim abimizi kaybettik. Namı diğer Azim Fotokopi’yi…
Peygamber Efendimiz bir hadisinde; “Allah’ım! Yaşamak benim için hayırlı olduğu sürece beni yaşat. Ölmek benim için daha iyi ise canımı al!” diyerek ölümü ne kadar anlamlı hale getirmiş değil mi?
Ne mutlu bizlere ki, “hayır ve şerrin” Allah’ın takdiri ilahisi olduğuna inanan ulvi bir dinin mensuplarıyız.
Ölüm, kıldan ince kılıçtan keskin bir an, bir lahza. Nefes alıp veren her canlı, işte o an bu dünyayla olan tüm bağını kopartıyor, her şey birdenbire durup sessizleşiyor.
Bu dünyadan ölümle ayrılan her canlı başka bir aleme geçiş yaparken, geride kalan sevenleri onun acısına alışmaya çalışıyor.
Denilir ki; Allah, ölüm acısını dağlara vermiş, dağlar taşıyamayıp yıkılmış. Nehirlere vermiş, nehirler ağlamaktan kurumuş. Rüzgârlara vermiş, rüzgârlar esmiş esmiş tükenmiş. En sonunda hepsi dile gelip, “Al bu acıyı, dayanamıyoruz.” diyerek Allah’a yalvarmışlar. Allah ölüm acısını onlardan almış, biz insanlara vermiş. İnsanoğlu arsızmış. Çabuk unuturmuş, çabuk alışırmış. Dağları yıkan, nehirleri kurutan, rüzgârları tüketen ölüm acısı, insanı tüketememiş. İnsan, acının ilk haliyle kavrulmuş, kavrulmuş, kavrulmuş ama zamanla alışmış.
Evet, insanoğlu alışıyor. Zor oluyor ama alışıyor ya da alıştığını zannediyor ya da alıştığı hususunda kendi kendini kandırıyor.
Bugün 25 yıllık bir dostumu, yeri asla doldurulamayacak babacan Azmi abimizi kaybettik.
İstanbul Üniversitesi’nde okuyup da Azim abi ile yolu kesişmeyen yoktur. Bırakın öğretim üyesi camiasını, asistanından öğretim görevlisine, müstahdeminden memuruna kadar hemen herkesin işi ona düşmüştür. Tezi basılacak, acil fotokopi çektirecek veya cilt yaptıracak hemen herkes ona ulaşır yardım dilerdi.
Muhteşem bir insandı Azim Manisalıgil…
Hiç kimseye surat asmaz, ağzından asla kötü laf çıkmaz, her daim sakin ve temkinli hareket ederdi. Acil işiniz olduğunda önce olmayacakmış gibi gözünüzün içine bakar, sonrasında “tamam merak etme hallederiz” diyerek içimizi rahatlatırdı.
Azim abinin kardeşini kaybettiği günü hatırlıyorum. Bundan yıllar ve yıllar öncesiydi. Onu aşırı derecede üzen olaylardan biriydi kardeşinin ölümü. Sonrasında bu olayı hep dillendirdi ve sanırım hiç unutmadı.
Azim abi çocuklarına ve ailesine çok düşkündü. Şükürler olsun ki Sabancı Üniversitesi’nde okuyan oğlunun mezuniyetini de gördü, oğlumla aynı okulda Vefa Lisesi’nde okuyan Ömer Seyfettin’in mezuniyetini de. Onları hiç yalnız bırakmadı, en iyi şekilde okuttu, hiçbir şeylerini eksik etmedi. Allah kendisinden razı olsun.
Evet! Yarın herkes Hakk’ın divanına çıkacak ve bu dünyada yaptıklarının mükâfatını görecek.
Azim abinin iyilik yapmadığı insan yoktu. Kendisine hakkını helal etmeyecek tek bir kişinin çıkacağına ihtimal bile vermiyorum.
Bizler, varsa eğer kendisindeki haklarımızı binlerce kere helâl ediyoruz.
Ruhu şad, mekânı Cennet olsun…
Allah geride kalanlara sabırlar versin.
Dr. Mehmet Hakan Sağlam
